Na de rondleidingen in het gebouw, het leren van de geschiedenis ervan, de omgeving te hebben gezien en er inmiddels al voor mijn 3e jaar op school te zitten, moest ik tot de conclusie komen dat hetgene wat mij het meest aanspreekt aan dit seminarie de grote leegte is die het gebouw vult.
Overal waar je komt buiten lestijden, heerst zo’n overweldigende stilte. De lege tafels en lege stoelen, de verdwaalde koffiebekertjes en lepeltjes. De kale witte muren en hoge plafonds weerkaatsen de echo’s van je voetstappen als je alleen door de gangen loopt.
Het komt op mij over als een plaats die tussen twee bestemmingen in zit. Je ziet nog steeds hoe de oude bestemming werd vervult, als seminarie, maar je zie ook overal de nieuwe inrichting als kunstacademie. De lokalen zijn anders verdeeld, niet volgens het oude klassensysteem, er is geen rangorde meer. De symbolen in het gebouw zijn er nog steeds, maar ze zijn verborgen omdat ze niet meer worden opgemerkt door ons. Voor ons hebben ze niet dezelfde betekenis, niet dezelfde waarde die ze ooit hadden voor de vorige bewoners van het seminarie. De mensen geven de betekenis aan het gebouw. De manier waarop zij er gebruik van maken, waar ze les geven, waar ze pauze houden, waar welke afdeling zit. De origine van het gebouw gaat verloren. De inhoud en de symboliek die het ooit had wordt verdoezeld, verborgen achter grote paarse afscheidingsmuren op wieltjes, boxen, stereo’s en beamers aan de muren, hopen gebruikt karton en papier, grote trendy afvalbakken en lelijke grote felgekleurde lichtgevende Coca Cola automaten.
Dit gebouw is gebouwd met een doel dat nu niet meer vervuld wordt. Dat wij daar nu geen gehoor meer aan kunnen geven is begrijpelijk, maar vind dat je wel een bepaald soort respect moet opbrengen. Wij maken dit gebouw lelijk.
Ik ga dit proberen in beeld te brengen door foto’s te maken in en rondom onze academie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten